BMW Isetta, Velam Isetta, Iso Isetta
De Isetta hebben we gekend onder verschillende namen. De meest bekende waren BMW Isetta en Velam Isetta. Ook het moederbedrijf, het Italiaanse Iso produceerde en ontwikkelde de microcar verder.
Uit een folder van de echte, ware Iso Isetta
Europa, midden de jaren ‘50: de economische gevolgen van de 2de wereldoorlog beginnen
stilaan opgelost te geraken, voor West-Europa dan toch. Er is werk voor iedereen. Soms beginnen vrouwen ook uit te gaan werken en komen er dus gezinnen met twee inkomsten.
Deze foto is te optimistisch, de Isetta was een 2-zitter
De mensen willen zich verplaatsen, gaan reizen, de buurlanden verkennen, want ze hebben net het ‘betaald verlof’ ontdekt. Er is vraag naar goedkope eigen transportmiddelen,
want men wil meer comfort dan de moto of het openbaar vervoer.
De BMW-versie van de Isetta
De Italiaanse ingenieur Renzo Rivolta speelt in op deze vraag met zijn wel doordachte ‘Isetta’, die hij wil bouwen in zijn firma ISO. De productie begint in 1953. Om ISO verder te kunnen uitbreiden heeft hij fondsen nodig en verkoopt hij vanaf 1954
licenties van de Isetta aan BMW voor Duitsland en aan Velam voor Frankrijk. Er gaan nog licenties voor Groot-Brittannië en Brazilië over de toonbank. In totaal zullen er zo’n 161.000 dwergauto’s Isetta verkocht worden.
Vooraan instappen a.u.b
Het autootje is het meest verspreid onder de naam BMW Isetta. De firma BMW ontwikkelde de auto ook verder en beperkte zich niet tot kopiëren van de ISO.
De Isetta was eenvoudig te produceren. Hij (of is de Isetta vrouwelijk?) had slechts één enkele deur, die zich vooraan de auto bevond. De deur ging naar voren open.
Samen met de deur kantelde het stuurwiel om het instappen te vergemakkelijken. De Isetta was een strikte tweezitter. Aan de deur was het kleine dashboard bevestigd.
Stuur en dashboardje kantelen met de deur mee. Let ook op de versnellingspook links.
Op de carrosserie werden eenvoudige koplampen gemonteerd. De Isetta was flink van ruiten voorzien en het dak was van linnen. Dat was goedkoper dan staal en het bood bovendien nog een tweede uitgang in geval van frontale botsing. Vanaf 1957 monteerde BMW in de Isetta opzij schuiframen.
Uit een Engelse Isetta-folder
De motor was in het begin een luchtgekoelde monocilinder van 250cc. Vanaf 1955 werd een 300cc ingebouwd. Die monocilinder schudde het autootje flink dooreen bij vrijloop. Het motorcompartiment bevond zich achteraan, aan de onderkant. De 250cc maakte de auto 85 km per uur snel. Met de 300cc haalde men een topsnelheid van 100. Schakelen
gebeurde met de linkerhand.
De monocilinder van de Isetta
De optielijst van de Isetta was niet lang. Je kon wat chroomlijsten meer aan de auto krijgen. De meestgevraagde optie was een extra pakkendrager achteraan. Dat was wel nodig want binnenin was er slechts plaats voor wat bagage op het motorcompartiment, achter de zetels.
De pakkendrager, een veelgevraagd accessoire bij de Isetta
De Franse Isetta van Velam had dikkere bumpers en andere wielkasten dan de BMW
Vooraanzicht van de Velam Isetta
Een Velam Isetta onderweg
Niet alleen BMW ontwikkelde de Isetta verder, ook het Franse Velam en het Italiaanse moederbedrijf ISO deden dat, al ging deze laatste met zijn ontwikkelingen ook de utilitaire kant op met zijn merkwaardige autocarro.
De merkwaardige Isetta autocarro van Iso
De mogelijke varianten van de Autocarro
In Engeland was de Isetta als 3 en als 4-wieler te koop
(Jan V. E.)
Bronnen:
1) Nick Georgeano: “Autos, Encyclopédie complète, 1885 à nos jours”, Edition de la Courtille
2) Roger Gloor: “Nachkriegswagen, Personenautos 1945 – 1960”, Hallwag Verlag, Bern und Stuttgart.
3) Hans-Ulrich von Mende – Matthias Dietz “Kleinwagen – Small Cars – Petites Voitures” Benedikt Taschen, Köln
4) Eigen archieven
Websites:
http://www.isetta-online.de/
http://www.isetta-club.de/
http://www.isetta.de/