De Mini bestaat 50 jaar in 2009 !

Op het salon van Londen 1959 presenteerde Austin zijn nieuwe Seven en Morris zijn identieke Mini Minor, beide gebouwd door BMC (British Motor Corporation) en ontworpen door Alec Issigonis. Het werd een gigantisch succes, een zo groot succes dat Mini later een merknaam werd.


Een Mini in al zijn glorie, hier een Italiaanse Innocenti Mini-Cooper versie


Ook Morris had zijn Cooper versie

De Suezcrisis van 1956 deed de benzineprijzen de pan uitswingen. Bij de auto’s kregen de grote benzineslurpers een flinke opdoffer in de verkoopcijfers. BMC reageerde gepast en wilde een nieuwe, zuinige gezinswagen die weinig plaats innam maar toch ruim was binnenin. Hij moest handig zijn in de stad en toch zijn mannetje kunnen staan op de baan.


De Station Wagon versie van de Mini

Het ontwerp van ingenieur Alec Issigonis, van Griekse origine, kreeg de voorkeur. De Austin Seven en de Morris Mini Minor, die later beiden Mini gingen noemen waren revolutionair van opvatting. Het werd een auto met een transversaal geplaatste motor vooraan en een versnellingsbak onder die motor. Het waren de voorwielen die werden aangedreven. Hij was in totaal 303cm lang maar bood toch plaats aan 4 volwassenen. De motor was in het begin een bescheiden 850cc, later groeide hij tot 1000cc en zelfs tot 1300cc voor de Cooper versie.


Een variant van een variant: De Wolseley carbrio-versie van Crayford






De Mini-varianten met koffer, boven: 2 maal Riley Elf, onder: Wolseley Hornet

In augustus 1959 liepen de eerste Seven’s en Mini Minors van de band. De varianten kwamen snel daarna. In 1961 kwam er een Stationwagon versie. De verkoop liep echter pas als een trein in 1963, toen een Cooper-versie van de Mini de rally van Monte Carlo won in zijn categorie. Later bouwde in Italië Innocenti een licentie-versie van de Mini. En in Groot-Brittannië liepen ondertussen de Riley- en de Wolseley-versie van de band. De laatste waren niet enkel een Mini met een ander frontje en een ander kontje. Zij hadden ook een echte koffer en boden meer luxe binnenin.




De sympathieke Mini-Moke, Dune-Buggy versie van de Mini

Talrijk waren de tuners, carrossiers en kit-car-bouwers die varianten aanboden van de Mini. Uit eigen BMC-huis kwam bijvoorbeeld de Mini-Moke, die eigenlijk in het begin voor het Britse leger bedoeld was. Toen die opzet niet lukte vatte men het idee op om hem aan het publiek aan te bieden. In zijn niche was dat een succes.




Twee van de vele kit-car bedrijven die de Mini als basis gebruikten, boven: Mini Jem, onder: Viking.

Het merk Mini ging in 1999 over naar het Duitse BMW.
Ondertussen heeft de Mini er 50 jaar opzitten maar draaft nog fit en monter door.

Zou het niet gepast zijn om de 50ste verjaardag van de Mini te vieren met een speciaal model? Het Italiaanse Carrozzeria Castagna heeft er reeds meerdere kant en klaar ter beschikking.

 

(Jan V.E.)


Bronnen:
1) Nick Georgeano: “Autos, Encyclopédie complète, 1885 à nos jours”, Edition de la Courtille
2) Roger Gloor: “Nachkriegswagen, Personenautos 1945 – 1960”, Hallwag Verlag, Bern und Stuttgart.
3) Olyslagers Organisation: “British Cars of the Late Fifties”, Frederick Warne, London and New York.
4) Ton Lohman: “ Oldtimer Catalogus “ Uitgeverij Elmar B.V., Rijswijk.
5) Eigen archieven

Websites:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Mini
http://www.autogeschiedenis.com/auto/engels/morris-mini.htm